Ο επιτάφιος του Σεικίλου
Το αρχαιότερο τραγούδι του κόσμου που σώζεται ολόκληρο μαζί με την μουσική του και χρονολογείται περί τον 2ο αιώνα π.Χ.. Πρόκειται για ένα επιτάφιο επίγραμμα που βρέθηκε το 1883 κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών στο σημερινό Αϊδίνιο, τις αρχαίες Τράλλεις, της Μικράς Ασίας. Το επίγραμμα είναι χαραγμένο σε μια κυλινδρική μαρμάρινη στήλη ύψους 40 εκατοστών. Εκτίθεται εδώ και έναν αιώνα στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας, και πιθανότατα έφτασε εκεί ως αποτέλεσμα παράνομης δραστηριότητας. Ακριβή αντίγραφα υπάρχουν σε πολλά μουσεία του κόσμου, ενώ το τραγούδι διδάσκεται σε πλήθος μουσικών και όχι μόνο, σχολών σε διάφορα πανεπιστήμια ανά την υφήλιο.
Οι στίχοι του τραγουδιού φαίνεται να σχετίζονται με την επικούρεια φιλοσοφική παράδοση που ήταν ευρέως διαδεδομένη εκείνη την εποχή. Επισημαίνουν την ανάγκη για αναζήτηση της ευδαιμονίας, αλλά και την αποδοχή της θνητότητας, παροτρύνοντας τον αναγνώστη ή/και τον ακροατή να αγκαλιάσει το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης και να αναζητήσει την ικανοποίηση στο παρόν.
Η στήλη φέρει την επιγραφή:
«Εἰκῶν ἡ λίθος εἰμί, τίθησί μὲ Σείκιλος ἔνθα.
μνήμης ἀθανάτου, σῆμα πολυχρόνιον»
Ακολουθεί το τραγούδι, το οποίο συνοδεύεται από την μουσική του σύνθεση, στο σύστημα της αρχαίας ελληνικής μουσικής σημειολογίας.
«Ὅσον ζὴς φαίνου,
μηδὲ ὅλως σὺ λυποῦ·
πρὸς ὀλίγος ἔστι τὸ ζῆν
τὸ τέλος ὃ χρόνος ἀπαιτεῖ».
Σύγχρονη μεταγραφή του τραγουδιού:
Σύγχρονη εκτέλεση του τραγουδιού:
